(door Jeroen van der Zee)

Afgelopen zomer was een aparte periode. Het weer ging alle kanten op, van windstil en bloedheet tot een vlagerige 7 Beaufort en veel regen naast onweer.

Omstandigheden waarmee je de grenzen kunt verleggen, al bevonden we ons ‘slechts’ op het IJsselmeer en Markermeer. Boven 6 Beaufort stroomt het meer leeg en kun je ook een beetje experimenteren met de Windpilot die “Dikke” probleemloos over de Atlantic heeft gestuurd, maar met mijn instellingen en geklungel een drunken sailor nog laat blozen. Toch, al doende leert men en eerlijk gezegd is het oefenen en trimmen ongelooflijk leuk. Leuker dan de autopilot die het altijd doet en 4 ampère snoept.

Grenzen verleggen betekent ook dat de uitrusting zorgvuldig moet worden gecontroleerd op deugdelijkheid en veiligheid. Bij 3 Beaufort dragen we zelden reddingsvesten, boven de 5 vind ik het inmiddels een vereiste. En bij nadere inspectie bleek al snel dat de aanwezige reddingvesten goedgekeurd waren in de tijd dat we nog een paar meter minder waterlijnlengte bezaten. Op een regenachtige dag loop je niet ongestraft langs de sterk lokkende scheepswinkel met de 275N ‘betere’ reddingsvesten. En omdat ze in de aanbieding waren en ik mijn kapiteinse niet kan missen, loop je even later grijnzend de tagrijn uit met 2 stuks indrukwekkende reddingsvesten die je nooit nodig hoopt te hebben.

De verkoper gaf aan dat dit reddingsvesten zijn waar wat regelmatiger nieuwe zoutpatronen ingestopt moeten worden die een fractie kosten van de CO2 patronen met automaten die bij de aanwezige reddingvesten in gebruik zijn. Kijk, dat zijn doorslaggevende argumenten waar ik gevoelig voor ben. Maar wat ga ik nou doen met die oude vesten?

Een bepaald soort nieuwsgierigheid maakt zich op zo’n moment van mij meester. Vijf jaar over datum; zouden ze het nog doen? Alle groene piefjes zaten nog op hun plek en gaven geen indicatie af dat het vest het niet zou doen. Zou het marketing zijn, dat eens per jaar voor 3 tientjes handel, waaronder een lachgaspatroon, moet worden aangeschaft ten faveure van de scheepswinkels? Tijdens een regenbui ging het ding niet af. Dus hij doet het niet, of….?

Een mooie herinnering kwam naar boven. De 8-jarige zoon van een goede vriend kreeg ook een automatisch reddingvest na het behalen van zwemdiploma A. Hij was heel trots op het ding, droeg het vest de hele dag op de steiger en het duurde niet lang of een luid gesis leverde het bewijs dat hij het goed deed. Safety first. Zijn vader keek iets zuurder toen het vest weer in de standby stand gezet moest worden met nieuwe patroon en automaat. Zoonlief trok trots het vest weer aan. En toen stelde zijn vader de niet al te slimme vraag: “Hoe kwam het eigenlijk dat het vest werd geactiveerd..?” U heeft vast een beeld bij de reactie van zijn vader toen zoonlief de vraag beantwoordde met een live demonstratie hoe het touwtje werkte. Een touwtje met een grote magnetische aantrekkingskracht.

Ik liet de wasbak vol water lopen en duwde het vest onder water. Na vijf seconden volgde een stevige tik van de automaat en onder luid gesis vulde het reddingsvest zich. Moet je op zo’n moment blij zijn of niet? Het vest was goed gevuld en er waren geen luchtbellen. Een halve dag later was het vest nog steeds volledig opgeblazen.

Laten we eerlijk zijn, je wil niet meemaken dat het vest weigert op het moment suprême. Dus de test was nuttig, hield ik mezelf maar voor. En als zuinige Hollander ging even het woord ‘zonde’ door mijn hoofd. De bevrediging was groter geweest als ie het niet had gedaan…?

In het toilet van ‘Dikke’ hangt een EPIRB. Zit gelukkig een testknop op voor de batterij. Maar, zou die ook echt zenden als ‘Dikke’ een 180 graden rol zou maken? Vanzelfsprekend weet ik mij te beheersen, maar de honger naar de ervaring wat er gebeurt als je op de alarmknop drukt is knagend. Niet meer aan denken. Voorlopig heb je de EPIRB toch niet nodig op het IJsselmeer en het Wad.

En dan realiseer ik me het volgende: in de achterbakskist, in een tas, ligt het reddingsvlot opgeslagen, klaar voor gebruik. Over datum, moet eigenlijk gekeurd worden. Met een heel verleidelijk touwtje uit de tas…